Vandaag draait Q Music België de Rock 100. En ondanks dat ik deze week toch echt een jaartje ouder werd, besef ik opeens dat ik zo’n 30 jaar te laat geboren ben. Hoe verder de nummers naar de 1 gaan, hoe meer bevestiging dat ik krijg. “Though it’s cold an looooooooonely in the deepth of night”, lig ik opgerold in een dekentje op de bank te genieten van elk nummer. Begrijp me niet verkeerd, rockmuziek van nu mag er ook zijn. Stiekem bij ik loeihard aan het hopen dat Kings Of Leon op Pinkpop komen. Maar de muziek uit de jaren 70, dat heeft iets.
Zo gauw er bij mij vijf glazen bier in gaan, blijk ik ook opeens alle teksten te kennen. En ik weet dat ik niet de enige van mijn leeftijd ben die dit ervaart (iknoemgeennamenmaareenvanmijnnichtjesheefttoegevenkuchniekekuch). Dansbaar, meezingbaar en garantie voor feest, dat is jaren 70 muziek. Tegenwoordig is muziek vooral om keihard te ‘party-en’. Zo ervaar ik housemuziek als een confettikanon dat op ontploffen staat, iets dat meestal ook gebeurt als je die liedjes hoort op een festival. Nee, bij muziek uit de jaren 70 kun je in de huiskamer met de gordijnen dicht nog eens lekker losgaan met een luchtgitaarsolo, denkend dat je je roeping als muzikant gemist hebt.
Momenteel zit Q music op nummer 60, dat betekent dat ik nog ongeveer de hele dag kan luisteren naar mijn favoriete muziek. Dat ik me nog de hele dag 30 jaar te jong kan voelen. En dat ik nog een hele dag luchtgitaar solo’s met losgegooide haren mag doen. Dat ik met mijn twee katten kan stagediven en ongegeneerd kan mee zingen op alle klassieker en nog te worden klassiekers.
Bespaar je een gluurtrip naar mijn huis, ik doe dit allemaal braaf met de gordijnen dicht 😉
“Want to tell you a story, ’bout a girl I know…… *gitaarsolooooooo*”