Het Haagse kinderfeestje

Wat ben ik blij, als ik volgende week de krant weer kan lezen zonder politiek geneuzel voorafgaand aan de verkiezingen. Helaas gaat het dan weer over coalities vormen en wie elkaar het licht in de ogen wel of juist niet gunt. Want laten we eerlijk zijn, gaat het tegenwoordig nog over iets anders?

Al die verkiezingscampagnes laten mij vooral inzien dat je je als politicus behoorlijk kinderachtig mag gedragen. Van het roepen van uitspraken die je nooit waar kan maken, tot het negeren van een uitnodiging voor een vrij belangrijk debat. Want de kiezer, die hoeft het allemaal niet zo nauwkeurig te weten. Is dit serieus wat er overgebleven is van een democratisch land, waar het volk bepaald wie het land bestuurt? In mijn ogen is het fenomeen ‘democratie’ an sich al een grote leugen. Doen alsof het gepeupel inspraak heeft in de keuzes die in de hogere compartimenten van het land genomen worden. Dus roepen alle politici vooral wat het volk wil horen, om vervolgens na de verkiezingen het hele programma om te gooien. En het dan gek vinden als mensen boos worden om bepaalde regels, ze hebben toch voor hun partij gekozen? Nee, de kiezer kiest voor een programma, niet voor een bepaalde partij. Zou lekker zijn als alles in het leven zo ging. Meld je je aan voor een cursus Chinees, blijkt het uiteindelijk Japans te zijn; de tekentjes lijken er wel op, maar in werkelijkheid is het heel iets anders. Of je gaat naar de supermarkt om bananen te halen die in de bonus zijn, kom je daar aan, blijken het courgetten te zijn. Achja, klein verschil, merkt niemand toch?

Maar blijkbaar is dat in de politiek geoorloofd, mensen dingen voorhouden die niet waar zijn. Of iets roepen dat je nooit kunt waarmaken. Er zullen altijd idioten zijn die het geloven en daardoor op bepaalde politici stemmen. Want stemmen ronselen, dat is het enige dat op het moment telt. Politici die doen alsof ze één zijn met het volk, samen een biertje met ze drinken en oud-Hollandse spellen met ze spelen. Terwijl nog geen 10 meter verderop beveiliging staat, omdat het zo maar eens fout kan gaan. Een gekke wereld is het geworden, dat politiek gedoe. En te veel mensen blijven erin trappen.

Ik heb medelijden, met iedereen die moet gaan stemmen. De vastberaden kiezer, die waarschijnlijk toch bedrogen uitkomt. De zwevende kiezer, die de komende week nog op alle fronten uit elkaar getrokken wordt, om toch zijn keuze te maken. Gelukkig woonde ik op 30 januari, toen Nederland geïnventariseerd werd, niet in officieel Nederland. De stempas gaat me deze keer aan mijn neus voorbij. Of ik daarom moet treuren? Ik denk het niet. Ik hoef deze keer geen beslissing te nemen en kom achteraf ook niet bedrogen uit.

Voor de politici is het wachten op de uitnodiging van het feestje van de winnende partij. “Kom je ook naar mijn coalitiefeestje? Wat we gaan doen blijft nog een verrassing! P.S. Neem je zwemspullen mee.” En zo gaat het dadelijk bij de coalitie ook, wie komt er wel en wie komt er niet? En waarschijnlijk is het hele politieke plan, voor de winnende partij ook nog een verrassing.