Geulle, mijn geliefde dorpje. Ik ben er geboren en opgegroeid. Mijn favoriete plek op de wereld, de dijk langs het Julianakanaal. Mijn ouderlijk huis heeft een postcode uit Bunde, maar als iemand me zegt dat ik uit Bunde komt, word ik gek, want nee ik ben van Geulle. Ik fietste 8 jaar lang ki-lo-me-ters naar de basisschool. En naar de supermarkt, want die hebben we niet. Maar wat we wel hebben, is elkaar. Niemand is te beroerd om een ander te helpen. Als je door de straten rijdt of loopt, ben je continu aan het zwaaien, want iedereen kent elkaar. Je maakt een praatje met elkaar, vertelt dat je al weken rondloopt met een verkoudheid. En als je dan twee dagen later met iemand anders op straat vertelt, vraagt die je of je soms kanker hebt, want dat hadden ze gehoord.
Zo gaat dat namelijk in Geulle, mensen praten over alles en iedereen. Maar vooral niet over zichzelf. Waar je het ene moment als koppel een meningsverschil hebt, ben je drie deuren verder al bijna gescheiden. En mocht je dat zelf nog niet weten, is er vast wel iemand die je dat komt vertellen. Want meestal, hebben ze dat gehoord. Scheiding hier, ziekte daar, Goede Tijden Slechte Tijden is er niks bij. Ik denk dat RTL nog grof geld zou kunnen verdienen aan een real life soap: De escapades in Geulle. En het feit dat ik in een eetcafé werk en het gros van de klanten persoonlijk ken, maakt het alleen maar leuker. Want blijkbaar ben je een tussenpersoon als je in een café werkt. “Höbste niks gewjèrd van Pietje van Kläöske, dae zou gaon sjeien?!” Who.the.fuck.is Pietje van Kläöske en waarom zou ik er meer van weten? Maar eigenlijk maakt dat het werk nóg leuker, want je bent een wandelende dorpskrant die alles van iedereen hoort te weten.
Maar ik wil helemaal geen dorpskrant zijn, en ik wil er al helemaal niet instaan. Mensen hoeven niet te speculeren wat ik heb/doe/beleef, en mochten ze dat toch willen weten, ze weten waar mijn huis woont en naast de voordeur zit een werkende bel. Ik vertel ze met alle plezier wat mij bezighoudt. Maar ik geloof niet dat ik zo’n interessant leven beleef dat iedereen er weet van moet hebben. Dus als iedereen gewoon bij mijn voordeur wegblijft, zodat ik mijn stoep daar kan schoonhouden. En als iedereen zijn eigen stukje stoep schoonhoudt, letterlijk en figuurlijk, want de gemeente Meerssen wil Geulle nog wel eens vergeten, dan hebben we én opgeruimde stoepen, én vrolijke mensen die niet een of andere in de wereld geroepen ziekte of scheiding hebben.
Geulle, het dorp waarover ik tot op de dag vandaag altijd zei dat ik er nooit wegging. Maar ook het dorp waar alles en iedereen het gesprek van de dag is. Het Julianakanaal loopt van Maastricht tot Maasbracht, mijn favoriete plekje op de dijk zal dus ook vast wel in een ander mooi dorp liggen. Ik snapte nooit dat mensen hier weggingen voor het geklets onder elkaar, maar ik zal je zeggen dat ik steeds meer begrip voor ze krijg. Laat mensen maar kletsen, dan hou ik ondertussen mijn eigen stoep schoon…