Januari is half voorbij, de meeste mensen hebben net afgeteld naar een nieuw jaar en zitten er nu al lekker in. Voor mij is de maand van ‘de laatste …’ aangebroken. Van de laatste keer op ‘kot’ slapen, de laatste keer écht studeren, de laatste keer examens maken tot de laatste keer een pot pindakaas openen op kot en de laatste keer in de trein (halleluja). La Grande Finale is aangebroken.
Over twee weken begint mijn stage, lekker vertrouwd in het Limburgse. Daarmee komt er een einde aan het Antwerpse tijdperk in mijn bestaan. Drie jaar geleden besloot ik Limburgia te verlaten en mijn geluk te zoeken in ’t Stad. Al snel kwam ik naast ieder weekend, ook dagen door de week naar huis. Dat stadse leventje was toch niet zo mijn ding. Stoplichten, trams, hordes bussen en schoolgaande kinderen, ik was het allemaal niet gewent. Je kunt het meisje wel van de boerderij halen, maar de boerderij niet uit het meisje. Van een tuin rond het huis zo groot als het Antwerpse Stadpark (grapje), naar enkel mos op de vensterbanken. Van overal met de auto naar toe gaan, naar alles fijn in de buurt. Van mijn geliefde wandelingen over de dijk, naar wandelingen langs de straat (lekker binnen gapen bij iedereen). Nee, ’t Stad heeft mijn hart niet zozeer gewonnen dat ik er wil blijven.
Maar Antwerpen heeft zeker wel een plekje in mijn hart gewonnen. Ik heb er tenslotte toch 3 jaar herinneringen gemaakt. En dan vooral mijn schoolavontuur. Het was ergens wel een sprong in het diepe, weer gaan studeren en ook nog in het buitenland. En dan kom je daar, halverwege het jaar, als Nederlander, tussen de Belgen. Niemand die iets tegen je zegt, want als Belgen eenmaal een groepje hebben, komt daar niemand meer in of uit. Althans, zo zag ik dat. Maar het eerste halfjaar overleefde ik door als einzelgänger veel te sporten en me volledig op school te storten. Je moet wat. Vanaf het nieuwe academiejaar kwam ik in een klas waar eigenlijk niemand zich nog kende. YES, time to make friends. Zo gezegd, zo gedaan. En mede door Astrid, mijn partner in crime, mijn all time ‘KDG-buddy’ en theeleut, zijn de afgelopen 2,5 jaar tot een succes geworden. Als wij samen een blog begonnen waren met onze gesprekken, zouden we geld verdiend hebben. Zo zien wij dat in elk geval. Elkaars klaagmuur, sad violisten en hier en daar CAPSLOCK FOR LIFE. Duizendmaal dank, lieve Astrid, voor je eindeloze aanmoediging als ik het stressniveau van bepaalde, niet nader te noemen, personen aannam. Dat we in onze toekomst nog vaak samen een viool mogen spelen!
Half mei ben ik als het goed is ‘student-af’. Dan is het afgelopen met op en neer reizen. Afgelopen met op twee plekken wonen. Geen dubbele spullen meer. Geen leefruimte van 20m2 meer. Vanaf dan is het één huis, met nog steeds veel dubbele spullen. Tijd om te gaan werken, in een baan en aan de toekomst. Om te dromen over misschien wel een eigen bedrijf, in evenementen of toch de horeca? Ik beloof jullie een terugblik over 10 jaar, kijken waar we gestrand zijn. Voor nu, Antwerpen merci, om mij drie jaar te verwelkomen en me wijzer te laten vertrekken. Voor gezellige avonden in Kelly’s Irish pub en alle lekker restaurantjes. Voor de hardlooprondjes in het park en de fietsrondjes door ’t Zuid. Beste Antwerpen, ‘k Zien a geire en tot ziens!