Nee, ik ga het niet hebben over Mr. Grey en zijn vijftig tinten. Hij en Anastacia bevinden zich wel in de periode waar ik over wil schrijven. De grijze zone tussen je 20e en je 30e levensjaar, the roaring twenties, de bijna-post-puberteit en de pre-volwassenheid. Met mijn 25 lentes jong, zit ik er middenin. Het zijn een beetje gekke jaren, die eerste tien van de -tig waar je nooit meer uitkomt (tenzij je 100 wordt).
Tussen je 20e en je 30e kun je zowat alles zijn wat je wil. Om me heen zie ik mensen van mijn leeftijd een huis kopen en een gezin stichten. Anderen zitten nog op school of beginnen net aan een nieuwe opleiding. Want wanneer je twenty-something bent, ben je alles. 27 en nog student? Prima. 23 en een baby? Ge-wel-dig. 25 en een eigen bedrijf starten? Bravo! Alles kan en alles mag in deze 10 jaar, iedereen is aan het uitzoeken wat zijn of haar levenspad gaat worden.
Maar het feit dat alles kan en alles mag, maakt het net de tien gekste jaren van je leven. Althans, dat denk ik. Het ene moment rond je net je middelbare school af, start je een carrière op een nieuwe school. De ander kiest ervoor om school goedendag te zeggen en fulltime te gaan werken. En voor je het weet ben je halverwege die jaren twintig en heb je opeens een huis, kind en ben je misschien wel getrouwd. Is dat het leven dat je gepland had rond je 15e? Waarschijnlijk niet, maar wat maakt het uit? Stel je voor dat ons leven helemaal bepaald was bij onze geboorte, dat we precies wisten hoe en waar we zouden eindigen. Die tien jaar tussen je 20e en je 30e maken je tot wie je bent, van kind of tiener tot volwassene. Van scholier of student tot werknemer of misschien wel eigen baas. En wat je op je 20e voor ogen hebt, is na een jaar waarschijnlijk alweer veranderd. En dat is het mooie aan de jaren als twintiger, alles kan en alles mag.
Ik heb er nog iets minder dan vijf te gaan. Waar ik vier jaar geleden nog geen flauw benul had wat ik wilde, mijn dagen vulde met werken, stappen en verloren rondlopen op deze planeet, rond ik in juni een bacheloropleiding af en ben ik opeens Officemanager in Event- en Projectmanagement. Weet ik nu dan wel wat ik wil? Kort maar krachtig: nee. Ik wil geen Pinkpop of Tomorrowland organiseren. Ik wil geen grote projecten leiden omdat ik die titel dadelijk draag. Ik bevind me nog middenin de grijze zone van mijn leven, en het enige wat ik weet, is dat ik mensen blij wil maken. Blij maken met een mooie bruiloft, een mooi geschreven tekst of een inspirerend evenement. Hoe ik dat ga invullen? Geen flauw benul eerlijk gezegd. Maar je weet, in je twintiger jaren kan alles en mag alles.
Er zijn dagen dat ik me volwassen en verantwoordelijk voel. Ik run een huishouden naast een interessante stage die me inzicht in mijn toekomstplannen geeft, naast een (bij)baan die ik met passie uitvoer. Die combinatie stuurt me langzaam in de richting die ik in de toekomst wil doen. (Culinaire) evenementen en horeca, ze hebben allebei te maken met mensen het leven laten beleven.
Maar er zijn ook dagen dat ik me een kind van twaalf voel, als met mijn wederhelft een dialoog hou tussen onze katten en kabouter Plop kijk met mijn tweejarig nichtje. Keuzes hoeven we als twintiger nog niet definitief te maken, dat denk je tenminste. Maar langzaamaan kies je wel degelijk definitief. Niet altijd, want ik zit nog steeds in de grijze zone, waar alles kan en alles mag.