Naarmate ik ouder word, besef ik steeds meer dat er minder mijlpalen in mijn leven zijn. Met die mijlpalen bedoel ik niet dat er voor mij niets meer te bereiken valt, ik doel op specifieke leeftijden die je bereikt en ook daadwerkelijk iets voor je betekenen.
De eerste mijlpaal in mijn leven is het moment dat ik naar de basisschool mocht. Ik was 4 jaar en was ‘uitgepeuterd’. Met een rugzakje gevuld met boterhammen en een pakje chocomel vertrok ik naar groepje 1. Juffrouw Annie speelde en tekende met ons, eigenlijk hetzelfde als op peuterspeelzaal. Na 1,5 jaar besloten de juffen dat ik niet genoeg gekleuterd had en te jong was voor groep 3. Thuis werden ze gek van het feit dat ik elke dag thuis kwam met de mededeling dat ik ‘elke puzzel al tig keer gemaakt had’. De volgende mijlpaal die je bereikt is zo rond je 8e levensjaar. Je Eerste Heilige Communie. Bij ons in de klas was er een verdeling, je deed de communie of je deed hem niet. Maar het doel hetzelfde: zoveel mogelijk kadootjes krijgen of een reisje naar Disneyland maken. De meesten kregen een fiets en een taart. Ik kreeg een fiets, een paard én een taart. Wow. Geluksvogel. Daarna komen er 4 jaren waarin je de basisschool doorloopt en dan ben je opeens 12 jaar, de oudste van school. Oh wat voelde ik me stoer, ik was sowieso de oudste van de klas en nu zelfs de van school. Totdat je na de zomervakantie de middelbare school binnenstapt en plots weer een van de jongsten bent. Brugpiepers, arme kinderen zijn het. Tenminste, dat vond ik van mezelf. Maar die eerste jaren op je middelbare school overleef je, en dan word je 16 jaar. De jaren tussen 12 en 16 kropen voor mij voorbij. Ik wilde zó graag brommer rijden… Helaas was ik niet slim genoeg en moest ik twee keer gaan voor het certificaat (misschien niet lang genoeg gekleuterd?). Toen ik eenmaal dat papiertje in handen had, kon ik de wereld aan. Dacht ik.
Want brommers, gaan altijd kapot. Meestal als het regent en niemand je kan ophalen. Uren heb ik staan wachten als mijn Peugeot Fox na een uur kickstarten echt niet wilde meewerken. ‘Had ik maar een auto’, dacht ik ontelbare keren. Twee jaren kropen voorbij en ik begon op mijn 18e met autorijlessen. Na 10 maanden had ik ook daarvan mijn papiertje en kon ik écht de wereld aan. ‘Nu kan ik naar Zuid-Afrika rijden, helemaal op eigen houtje’. Niet dat ik dat zou doen, maar het kon. En dan kom je aan bij de laatste mijlpaal, die eigenlijk niets voorstelt als je in Europa woont tenminste. Op mijn 21e verjaardag werd ik dan eindelijke ‘volwassen’. Ik voelde me niet anders dan de dag ervoor. En ik wilde ook helemaal niet volwassen zijn. Ik had dan al wat jaren gewerkt en verschillende studies gedaan, maar was dit dan het moment dat ik ‘volwassen keuzes’ moest gaan maken? Ik vond dat ik die mijlpaal nog wel wat jaartjes uit kon stellen.
Nu heb ik de leeftijd van 24 al bereikt, qua leeftijd geen mijlpaal, maar ik kan wel zeggen dat ik nu op de mijlpaal zit waar ik op mijn 21e had moeten zitten. Qua leeftijd kan ik nergens meer naar uitkijken, alleen maar hopen dat ik heel oud word en mijn uiterlijk op deze leeftijd blijft steken. Op een bepaald moment in je leven gaan de leeftijdsmijlpalen om in echte mijlpalen. Je gaat meer nadenken over dingen die je wil bereiken in het leven. Het worden mijlpalen die je kan bijstellen als de weg er naar toe even niet gaat zoals je gedacht had. Met dit in mijn achterhoofd ga ik heel langzaam op de 30 aan en kijk ik uit naar een groot feest, want 30 worden, dat is toch een mijlpaal?