11 september 2001, aanslagen New York, opgeëist door Al-Qaida.
11 maart 2004, aanslagen in Madrid, gepleegd door ETA of groeperingen van Al-Qaida.
13 november 2015, aanslagen in Parijs, opgeëist door IS.
22 maart 2016, aanslagen Zaventem Brussel, opgeëist door IS.
De wereld is een puinhoop. En niet zo’n beetje. En eigenlijk al heel lang. Zolang ik me kan herinneren gebeuren er aanslagen op de wereld, op verschillende plaatsen en door verschillende religies of groeperingen. Het grote verschil? Toen ik kind was, maakte ik me minder druk om aanslagen. 10 jaar geleden vond ik het belangrijker welke kleding ik droeg, hoe mijn haar zat en of mensen vrienden met me wilden zijn. Tegenwoordig ben ik me meer bewust van wat er om me heen gebeurt. Ik lees de krant en kijk het nieuws. Ik zie elke dag dat mensen zich het daglicht niet gunnen. Zich afmaken onder elkaar. De een nog hebberiger dan de ander.
Er wordt gezegd dat kinderen in deze tijd anders opgroeien dan dat wij deden. Ze groeien op met meer terrorisme en meer geweld. Maar is dat wel zo? Is geweld er niet altijd geweest? Maken kinderen van tegenwoordig zich net zo druk om de aanslagen als dat volwassenen doen? Zijn zij niet ook bezig met welk speelgoed ze willen en welke vriendjes ze uitnodigen op hun verjaardagsfeestje? Mag Achmed dadelijk niet meer komen omdat hij islamitisch is?
Er is zeker meer geweld tegenwoordig, en kinderen groeien in een andere wereld op dan 10 of 15 jaar geleden. In deze puinhoop wil ik geen kinderen op de wereld zetten, maar voor de mensen die dat wel doen wil ik iets meegeven. Laat kinderen kind zijn, laat ze spelen en genieten en maak ze vooral niet bang. Maar zorg dat ze weten wat er speelt, en dat er altijd mensen op de wereld zijn die het nooit met elkaar eens zullen worden. Er komt een moment dat ze er zelf meer over willen weten. Net zoals ik door de jaren heen meer nieuws wil weten. Dat is opgroeien. Bepaalde fases doorlopen. Het ene moment hebben Ken en Barbie ruzie en vergaat de fantasiewereld. Het andere moment hebben Putin en Obama ruzie en vergaat de echte wereld.
In mijn eentje kan ik niet al die kinderen helpen om kind te zijn. Maar we kunnen er wel met zijn allen voor zorgen dat ze Achmed én Joris samen op hun verjaardagsfeestje laten komen. Door ze te vertellen, dat niet iedereen ruzie heeft. En de wereld nog niet verloren is.