Ik krijg er kriebels van als ik zie hoe mensen van mijn leeftijd met baby’s omgaan. Beter gezegd, hoe ze die baby’s allemaal op de wereld zetten. De ene na de andere persoon uit mijn middelbare schoolcarrière deelt het heugelijke feit dat hij of zij een baby verwacht. En dan heb je mij, 24 jaar en zielsgelukkig met mijn (nog) kinderloze bestaan.
In huize Thijssen loopt/kruipt/rolt sinds december 2014 een nieuwe telg van de familie rond. Carice is het dochtertje van mijn broer. Een paar dagen per week komt ze op bezoek, de grond is dan bezaaid met speelgoed, houten lepels (een kinderhand is snel gevuld), broodkruimels, koekjes en de rest wat een peuter met zich mee brengt. Ze lacht als er iemand binnenkomt, ze valt om als je tegen haar zegt: “Oh nee, daar valt Carice om!” en wanneer je “Klappen in de handjes” zingt, doet ze vrolijk in haar handjes klappen. Maar dan plots bedenkt ze zich dat ze honger heeft of wil slapen, en dan zingt ze op eens heel andere liederen die mijn oren niet kunnen verdragen. Op die momenten, draag ik haar met liefde over aan mijn ouders of mijn broer. Heb ik dan geen verantwoordelijkheid? Nee, ik heb ervoor gekozen om op mijn 24e nog te studeren in plaats van luiers verschonen en gebroken nachten te beleven.
Maar het feit dat ik daarvoor kies, is een taboe. Want in deze maatschappij mag je er niet openlijk voor uitkomen dat je geen kinderen wil. Althans, zo voelt het. “Oh maar dat komt wel”, en “Het is anders als je van jezelf zijn!”, zijn uitspraken die ik dan hoor. Het wordt helemaal erg als ik erbij vertel dat ik ze misschien wel nooit wil. Dan ben ik een egoïst die de mensheid niet voortzet.
Negen maanden dragen en minstens 18 jaar zorgen voor iemand is een grote verantwoordelijkheid die ik liever naast me neer leg. En daarbij, waarom zou ik iemand willen laten opgroeien in een wereld waarin de mensheid zichzelf uitroeit in oorlogen en de wereld zo vervuilt dat we er over weet ik hoeveel jaren niet meer kunnen leven? Maar nee, kinderen krijgen dat hoort erbij. Dus blijf ik fijn bij mijn standpunt, kinderen krijgen is niet voor iedereen weggelegd. En iedereen maakt daarin zijn eigen keuze. Laat het dan maar een taboe zijn, taboes zijn er om gebroken te worden. En laat ik dat nou net zijn wat ik ga doen.