Aan het begin van het schooljaar had ik een gesprek met het opleidingshoofd. Ik was in een andere groep gezet voor Frans, waardoor ik in mijn ogen bergen meer werk zou hebben. Voor een vak wat me eigenlijk niet interesseert. Zij vond dat ik eens ‘buiten mijn comfortzone’ moet stappen. Ik vond dat ik mijn energie beter kon stoppen in vakken die ik wel leuk vond.
“Get out of your comfortzone, it’s where the magic happens.”
Deze quote kom je veel tegen op sociale media. Schijnbaar vindt de wereld, mijn opleidingshoofd inclusief, dat je comfortzone een akelige plek is. Daar gebeuren geen leuke dingen en is het saai. Tegenwoordig moet je er mijlenver buiten stappen, wil je iets van je leven maken. Maar ik vraag me af, wat is er mis met die zone? Moeten we als studenten dan allemaal op Erasmus of buitenlandse stage? Moeten we na onze studie een jaar gaan backpacken Down Under, vrijwilligen in Afrika of nieuwe culturen ontdekken in China? Sinds wanneer is het niet meer goed om gewoon je opleiding op je school af te maken en vervolgens te gaan werken?
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het knap dat mensen hun comfortzone in Nederland of België verlaten om nieuwe dingen te ontdekken. Maar verhuizen naar Antwerpen was twee jaar geleden behoorlijk ‘out of my comfortzone’. Daarnaast heb ik met mijn 24 jaar oud al heel wat van de wereld gezien. Zambia, Canada en Curaçao heb ik al af mogen strepen op mijn lijstje. En dat lijstje wil ik zeker aanvullen. Ook ik wil nieuwe culturen, landen en mensen ontdekken. Maar dan gewoon, op mijn manier.
Ik zit eigenlijk wel goed in mijn comfortzone. Wonen in een boerendorp, werken in een café en studeren in Antwerpen. Wat heb ik eraan om grote ambities te hebben, buiten mijn zone, om die vervolgens niet te halen en weer terug te stappen. Met waarschijnlijk een falend gevoel? Het is goed om af en toe dingen anders te doen dan je gewend bent. Maar leven buiten je comfortzone is voor mij een no-go area. Nee, laat mij maar lekker in mijn zone zitten, met af en toe een been buitenboord.